રાજસ્થાનના ભીલવાડામાં નરસિંહપુરા ગામ. તારીખ હતી 2 ઓગસ્ટ 2023 અને સમય સાંજના 4 વાગ્યાનો. એક વેરાન ખેતરમાં બે છોકરાઓ 16-17 વર્ષની પાતળી છોકરીને તેના પગથી ઘસડી રહ્યા હતા. છોકરીના નીચેના શરીર પર કોઈ કપડાં નહોતા. ઉપરના ભાગમાં ફાટેલા કપડાં હતા, જેમાંથી લોહી નીકળી રહ્યું હતું. તે સતત ચીસો પાડી રહી હતી, ‘મને મારશો નહીં, ઘરે જવા દો… મને મારશો નહીં.’ તે જ સમયે એક છોકરાએ લાકડી ઉઠાવી અને છોકરીના માથા પર પૂરી તાકાતથી મારી. છોકરીનું ચીસો પાડવાનું બંધ થઈ ગયું. આ છોકરાઓની સાથે એક મહિલા પણ હતી. લગભગ 100 મીટર ચાલ્યા પછી તેઓ ખેતરના છેડે પહોંચ્યા. ત્યાં હારબંધ કેટલાક તંબુઓ ઊભા હતા. નજીકમાં જ લાકડામાંથી કોલસો બનાવવાની પાંચ ભઠ્ઠીઓ હતી. બંનેએ છોકરીને ઉઠાવી અને ભઠ્ઠીમાં નાખી દીધી. પેટ્રોલ છાંટ્યું, માચીસ સળગાવી અને ભઠ્ઠીનો દરવાજો બંધ કરી દીધો. છોકરી તડપવા લાગી. તેની ચામડી દાઝવા લાગી. ભઠ્ઠીમાંથી લોહી અને માંસ બળવા જેવી અજીબ દુર્ગંધ આવવા લાગી. ત્યારબાદ ત્રણેય ભઠ્ઠીની સામે બેસી ગયા. સાંજના લગભગ 7 વાગ્યે એક છોકરાએ ભઠ્ઠીનો દરવાજો ખોલ્યો. ત્યાં સુધીમાં 3 કલાક વીતી ચૂક્યા હતા. 40-42 કિલો વજનની છોકરી હવે 10 કિલોના માંસનો ટુકડો બની ચૂકી હતી. બંને છોકરાઓ ગભરાઈ ગયા. એકે ફોન કાઢ્યો અને કેટલાક નંબર લગાવવાનું શરૂ કર્યું. થોડી જ મિનિટોમાં 6 બીજા છોકરાઓ ત્યાં આવી ગયા. બધા વાત કરવા લાગ્યા. પછી બે છોકરાઓએ લાશને ભઠ્ઠીમાંથી ખેંચી કાઢી. શરીરના ઘણા ભાગોની ચામડી પ્લાસ્ટિકની જેમ બળી ગઈ હતી, પરંતુ હાડકાં જેમના તેમ હતા. માંસના આ ટુકડામાંથી ધુમાડો નીકળી રહ્યો હતો. એક છોકરાએ બૂમ પાડતા કહ્યું- ‘પાણી લાવો, જલદી પાણી લાવો. કોઈપણ રીતે લાશને ઠંડી કરો.’ સાથે ઊભેલી મહિલા દોડતી એક તંબુમાં ગઈ અને એક ડોલ પાણી લઈને આવી. લાશ પર પાણી રેડ્યું. થોડી વારમાં લાશ ઠંડી થઈ ગઈ. આ દરમિયાન એક છોકરો દોડ્યો અને કોદાળી લઈને પાછો આવ્યો. પહેલો ઘા માથા પર કર્યો. કોદાળીની ધાર તીક્ષ્ણ નહોતી, તેણે કોદાળીથી ઘણા ઘા કર્યા, ત્યારે જઈને માથું ધડથી અલગ થયું. હવે બીજા છોકરાએ કોદાળી ઉઠાવી અને તે લાશના ટુકડા કરવાનું શરૂ કરી દીધું. કુલ 20 ટુકડા કરી નાખ્યા. હવે આ ટુકડાઓને કોથળીમાં ભર્યા અને માથા પર મૂકીને ચાલવા લાગ્યા. ત્યારે મહિલાએ ટોક્યા- ‘એકવાર બરાબર ભઠ્ઠી તો જોઈ લો, કંઈ અંદર રહી તો નથી ગયું ને?’ છોકરાઓએ કોથળી જમીન પર મૂકી. ભઠ્ઠી પાસે ગયા અને લાકડીથી તપાસવાનું શરૂ કર્યું. અંદરથી કેટલાક બીજા ટુકડા મળ્યા. તેમને પણ કાઢીને કોથળીમાં ભરી દીધા. પછી બંને છોકરાઓએ એક-એક કોથળી પોતાના ખભા પર ઉઠાવી અને ચાલી નીકળ્યા. મહિલાએ પૂછ્યું- ‘આને ક્યાં લઈ જઈ રહ્યા છો?’ એક છોકરાએ કહ્યું- ‘જંગલ, ત્યાં જઈને જોઈશું કે શું કરવાનું છે આનું. અમે જ્યાં સુધી પાછા ન આવીએ, ત્યાં સુધી તમે ક્યાંય જતા નહીં. કોઈને કંઈ કહેતા પણ નહીં.’ બંનેએ ઝડપથી પગલાં વધાર્યા. લગભગ 4 કિલોમીટર ચાલ્યા પછી તેઓ એક નહેર પાસે પહોંચ્યા. એક છોકરાએ કહ્યું- ‘આને નહેરમાં વહાવી દો, મુસીબતથી છૂટકારો મળશે.’ બંનેએ પોતાના ખભા પરથી કોથળી ઉતારી અને આજુબાજુ જોવા લાગ્યા. ખાતરી કર્યા પછી નહેરમાં કોથળીઓ ફેંકી દીધી. આ તરફ, ભઠ્ઠી પાસે ઊભેલી મહિલાના હાથ-પગ ધ્રૂજી રહ્યા હતા. તે આમથી તેમ આંટા મારી રહી હતી. લગભગ એક-બે કલાક પછી બંને છોકરાઓ પાછા આવ્યા. ત્યારે ઊંડો શ્વાસ લેતા મહિલા બોલી- ‘ચાલો જલદી ઘરે ચાલો, રાત થઈ ગઈ છે, કોઈને કંઈ ખબર નહીં પડે.’ ત્રણેય ભઠ્ઠીથી થોડે દૂર જમીન પર ચટાઈ પાથરીને સૂઈ ગયા. તેમના મગજમાં એક જ વાત ચાલી રહી હતી- ‘લાશ નહેરમાં વહાવી દીધી છે. હવે કોઈ અહીં આવશે તો શું ખબર પડશે કે છોકરી ક્યાં ગઈ. એનું તો નામોનિશાન નથી.’ રાતના લગભગ એક વાગ્યે. એક અજાણ્યો છોકરો એક અધેડ મહિલા સાથે ત્યાં પહોંચ્યો. તે મહિલાને કાકી કહી રહ્યો હતો. તેણે જોયું કે સામેની ભઠ્ઠીમાં આગ ભભૂકી રહી છે. તેનો દરવાજો ખુલ્લો હતો. છોકરો વિચારવા લાગ્યો કે વરસાદની મોસમમાં તો આ ભઠ્ઠીઓ બંધ રહે છે. બધી ભઠ્ઠીઓ બંધ પણ છે, માત્ર એક ભઠ્ઠી કેમ સળગી રહી છે? છોકરાએ બૂમ પાડી- ‘કોઈ છે?’ પાસે ઊભેલા તંબુમાંથી કાલુ નામનો એક છોકરો બહાર નીકળ્યો. કાલુએ કહ્યું- ‘આટલી રાતે, કોણ છો તમે લોકો, અહીં કેમ આવ્યા છો?’ છોકરાએ કહ્યું- ‘મારી બહેન બપોરે ઘરેથી નીકળી હતી. હજુ સુધી પાછી નથી આવી. તમે કોઈ છોકરીને જોઈ?’ કાલુ- ‘ના, અહીં તો કોઈ છોકરી નથી આવી.’ ત્યારે છોકરાની કાકી બોલી પડ્યા- ‘આ તમારી ભઠ્ઠી હજુ સુધી કેમ સળગી રહી છે?’ ‘ખબર નથી કાકી, આ કેમ સળગી રહી છે? આ મારી ભઠ્ઠી નથી, પડોશી સંજયની છે.’ કાલુએ જવાબ આપ્યો. છોકરો કંઈક વિચારતો ભઠ્ઠી પાસે પહોંચ્યો. અંદરથી માંસ બળવા જેવી દુર્ગંધ આવી રહી હતી. તે ગભરાતા કાલુને પૂછ્યું- ‘ભઠ્ઠીમાં શું બળી રહ્યું છે?’ કાલુ અચકાતા બોલ્યો- ‘મને ખબર નથી. કોઈ જાનવર કૂદી ગયું હશે. એ જ બળી રહ્યું હશે.’ છોકરો વાંસની લાકડીથી ભઠ્ઠીને ખોતરવા લાગ્યો. અચાનક તેને કંઈક ચમકતું દેખાયું. તે ચમકતી વસ્તુને લાકડીથી બહાર કાઢી. એક મોટું ચાંદીનું કડું મળ્યું. તેણે તે કડું પોતાની કાકીને બતાવ્યું. કડું જોતાં જ છોકરાની કાકી ચીસ પાડી ઊઠ્યા- ‘અરે આ તો મારી દીકરીનું કડું છે. આ અહીં કેવી રીતે પહોંચ્યું. ક્યાંક દીકરીને કોઈએ ભઠ્ઠીમાં બાળી તો નથી નાખી… હે ભગવાન, આવું ન થઈ શકે. તેને કોઈ કેમ બાળે.’ તે બેભાન જેવી થવા લાગી. છોકરાનો અવાજ પણ ધ્રૂજવા લાગ્યો. તે વિચારવા લાગ્યો- ‘મહિનો થયો જ તો બહેનને કડું આપ્યું હતું. આ અહીં કેવી રીતે આવી ગયું… ના, ના આ કોઈ બીજાનું કડું હશે.’ છોકરાએ પોતાને સંભાળ્યો અને ફરીથી ભઠ્ઠીને ખોતરવાનું શરૂ કર્યું. આ વખતે તેને એક બળેલો હાથનો ટુકડો મળ્યો. હવે છોકરો પણ ચીસ પાડી ઊઠ્યો- ‘કાકી… આપણી ગુડિયાને કોઈએ બાળી નાખી.’ કડું અને અર્ધબળેલો હાથ ભઠ્ઠી પાસે જ છોડીને બેભાન અવસ્થામાં બંને ચીસો પાડતા ગામ તરફ દોડ્યા. રાતના બે વાગ્યે તેઓ ગામના સરપંચના ઘરે પહોંચ્યા. છોકરાએ કહ્યું ‘સરપંચજી… મારી બહેનને ભઠ્ઠીમાં બાળી નાખી.’ સરપંચ- ‘અરે, આ શું કહી રહ્યા છો.’ છોકરો- ‘બપોરથી જ બહેન ગાયબ છે. અમે તેને શોધતા ખેતર પહોંચ્યા તો ત્યાં એક ભઠ્ઠી સળગી રહી હતી. માંસ જેવું કંઈક બળવાની દુર્ગંધ આવી રહી હતી. ભઠ્ઠીને ખોતરી તો તેમાંથી કડું અને બળેલો હાથ મળ્યો. કડું બહેનનું જ છે.’ ત્યારે કાકી બોલી પડ્યા- ‘ઘરમાં એકલી દીકરી બચી હતી. તેને શૃંગારનો બહુ શોખ હતો. તેણે લાલ રંગનો લહેંગો અને કમર સુધી આવતો શર્ટ પહેર્યો હતો. આજે તે વારંવાર પોતાને અરીસામાં જોઈ રહી હતી. થોડી મોટી થાઓ તો લગ્ન કરાવી દઈશું. કંઈક કરો સરપંચજી, મારી દીકરીનો પત્તો કરો.’ ગભરાયેલા સરપંચે તે જ સમયે પોલીસ સ્ટેશનમાં ફોન કર્યો. આ તરફ, ગામમાં પણ આ ખબર ફેલાઈ ગઈ કે પાસેની ભઠ્ઠીમાં અર્ધબળેલો હાથ અને કડું મળ્યું છે. બંને છોકરાઓ કોણ હતા, જે છોકરીને ઘસડતા લઈ જઈ રહ્યા હતા? છોકરીના શરીર પર કપડાં કેમ નહોતા? તેમણે છોકરીને ભઠ્ઠીમાં કેમ નાખી? કાલે એટલે કે શનિવારે ભીલવાડા ભઠ્ઠીકાંડના પાર્ટ-2માં વાંચો… પોલીસને છોકરીની લાશ તો મળી, પરંતુ તેના ઘણા અંગો ગાયબ હતા, પોલીસે કેવી રીતે મર્ડર મિસ્ટ્રી ઉકેલી
રાજસ્થાનના ભીલવાડામાં નરસિંહપુરા ગામ. તારીખ હતી 2 ઓગસ્ટ 2023 અને સમય સાંજના 4 વાગ્યાનો. એક વેરાન ખેતરમાં બે છોકરાઓ 16-17 વર્ષની પાતળી છોકરીને તેના પગથી ઘસડી રહ્યા હતા. છોકરીના નીચેના શરીર પર કોઈ કપડાં નહોતા. ઉપરના ભાગમાં ફાટેલા કપડાં હતા, જેમાંથી લોહી નીકળી રહ્યું હતું. તે સતત ચીસો પાડી રહી હતી, ‘મને મારશો નહીં, ઘરે જવા દો… મને મારશો નહીં.’ તે જ સમયે એક છોકરાએ લાકડી ઉઠાવી અને છોકરીના માથા પર પૂરી તાકાતથી મારી. છોકરીનું ચીસો પાડવાનું બંધ થઈ ગયું. આ છોકરાઓની સાથે એક મહિલા પણ હતી. લગભગ 100 મીટર ચાલ્યા પછી તેઓ ખેતરના છેડે પહોંચ્યા. ત્યાં હારબંધ કેટલાક તંબુઓ ઊભા હતા. નજીકમાં જ લાકડામાંથી કોલસો બનાવવાની પાંચ ભઠ્ઠીઓ હતી. બંનેએ છોકરીને ઉઠાવી અને ભઠ્ઠીમાં નાખી દીધી. પેટ્રોલ છાંટ્યું, માચીસ સળગાવી અને ભઠ્ઠીનો દરવાજો બંધ કરી દીધો. છોકરી તડપવા લાગી. તેની ચામડી દાઝવા લાગી. ભઠ્ઠીમાંથી લોહી અને માંસ બળવા જેવી અજીબ દુર્ગંધ આવવા લાગી. ત્યારબાદ ત્રણેય ભઠ્ઠીની સામે બેસી ગયા. સાંજના લગભગ 7 વાગ્યે એક છોકરાએ ભઠ્ઠીનો દરવાજો ખોલ્યો. ત્યાં સુધીમાં 3 કલાક વીતી ચૂક્યા હતા. 40-42 કિલો વજનની છોકરી હવે 10 કિલોના માંસનો ટુકડો બની ચૂકી હતી. બંને છોકરાઓ ગભરાઈ ગયા. એકે ફોન કાઢ્યો અને કેટલાક નંબર લગાવવાનું શરૂ કર્યું. થોડી જ મિનિટોમાં 6 બીજા છોકરાઓ ત્યાં આવી ગયા. બધા વાત કરવા લાગ્યા. પછી બે છોકરાઓએ લાશને ભઠ્ઠીમાંથી ખેંચી કાઢી. શરીરના ઘણા ભાગોની ચામડી પ્લાસ્ટિકની જેમ બળી ગઈ હતી, પરંતુ હાડકાં જેમના તેમ હતા. માંસના આ ટુકડામાંથી ધુમાડો નીકળી રહ્યો હતો. એક છોકરાએ બૂમ પાડતા કહ્યું- ‘પાણી લાવો, જલદી પાણી લાવો. કોઈપણ રીતે લાશને ઠંડી કરો.’ સાથે ઊભેલી મહિલા દોડતી એક તંબુમાં ગઈ અને એક ડોલ પાણી લઈને આવી. લાશ પર પાણી રેડ્યું. થોડી વારમાં લાશ ઠંડી થઈ ગઈ. આ દરમિયાન એક છોકરો દોડ્યો અને કોદાળી લઈને પાછો આવ્યો. પહેલો ઘા માથા પર કર્યો. કોદાળીની ધાર તીક્ષ્ણ નહોતી, તેણે કોદાળીથી ઘણા ઘા કર્યા, ત્યારે જઈને માથું ધડથી અલગ થયું. હવે બીજા છોકરાએ કોદાળી ઉઠાવી અને તે લાશના ટુકડા કરવાનું શરૂ કરી દીધું. કુલ 20 ટુકડા કરી નાખ્યા. હવે આ ટુકડાઓને કોથળીમાં ભર્યા અને માથા પર મૂકીને ચાલવા લાગ્યા. ત્યારે મહિલાએ ટોક્યા- ‘એકવાર બરાબર ભઠ્ઠી તો જોઈ લો, કંઈ અંદર રહી તો નથી ગયું ને?’ છોકરાઓએ કોથળી જમીન પર મૂકી. ભઠ્ઠી પાસે ગયા અને લાકડીથી તપાસવાનું શરૂ કર્યું. અંદરથી કેટલાક બીજા ટુકડા મળ્યા. તેમને પણ કાઢીને કોથળીમાં ભરી દીધા. પછી બંને છોકરાઓએ એક-એક કોથળી પોતાના ખભા પર ઉઠાવી અને ચાલી નીકળ્યા. મહિલાએ પૂછ્યું- ‘આને ક્યાં લઈ જઈ રહ્યા છો?’ એક છોકરાએ કહ્યું- ‘જંગલ, ત્યાં જઈને જોઈશું કે શું કરવાનું છે આનું. અમે જ્યાં સુધી પાછા ન આવીએ, ત્યાં સુધી તમે ક્યાંય જતા નહીં. કોઈને કંઈ કહેતા પણ નહીં.’ બંનેએ ઝડપથી પગલાં વધાર્યા. લગભગ 4 કિલોમીટર ચાલ્યા પછી તેઓ એક નહેર પાસે પહોંચ્યા. એક છોકરાએ કહ્યું- ‘આને નહેરમાં વહાવી દો, મુસીબતથી છૂટકારો મળશે.’ બંનેએ પોતાના ખભા પરથી કોથળી ઉતારી અને આજુબાજુ જોવા લાગ્યા. ખાતરી કર્યા પછી નહેરમાં કોથળીઓ ફેંકી દીધી. આ તરફ, ભઠ્ઠી પાસે ઊભેલી મહિલાના હાથ-પગ ધ્રૂજી રહ્યા હતા. તે આમથી તેમ આંટા મારી રહી હતી. લગભગ એક-બે કલાક પછી બંને છોકરાઓ પાછા આવ્યા. ત્યારે ઊંડો શ્વાસ લેતા મહિલા બોલી- ‘ચાલો જલદી ઘરે ચાલો, રાત થઈ ગઈ છે, કોઈને કંઈ ખબર નહીં પડે.’ ત્રણેય ભઠ્ઠીથી થોડે દૂર જમીન પર ચટાઈ પાથરીને સૂઈ ગયા. તેમના મગજમાં એક જ વાત ચાલી રહી હતી- ‘લાશ નહેરમાં વહાવી દીધી છે. હવે કોઈ અહીં આવશે તો શું ખબર પડશે કે છોકરી ક્યાં ગઈ. એનું તો નામોનિશાન નથી.’ રાતના લગભગ એક વાગ્યે. એક અજાણ્યો છોકરો એક અધેડ મહિલા સાથે ત્યાં પહોંચ્યો. તે મહિલાને કાકી કહી રહ્યો હતો. તેણે જોયું કે સામેની ભઠ્ઠીમાં આગ ભભૂકી રહી છે. તેનો દરવાજો ખુલ્લો હતો. છોકરો વિચારવા લાગ્યો કે વરસાદની મોસમમાં તો આ ભઠ્ઠીઓ બંધ રહે છે. બધી ભઠ્ઠીઓ બંધ પણ છે, માત્ર એક ભઠ્ઠી કેમ સળગી રહી છે? છોકરાએ બૂમ પાડી- ‘કોઈ છે?’ પાસે ઊભેલા તંબુમાંથી કાલુ નામનો એક છોકરો બહાર નીકળ્યો. કાલુએ કહ્યું- ‘આટલી રાતે, કોણ છો તમે લોકો, અહીં કેમ આવ્યા છો?’ છોકરાએ કહ્યું- ‘મારી બહેન બપોરે ઘરેથી નીકળી હતી. હજુ સુધી પાછી નથી આવી. તમે કોઈ છોકરીને જોઈ?’ કાલુ- ‘ના, અહીં તો કોઈ છોકરી નથી આવી.’ ત્યારે છોકરાની કાકી બોલી પડ્યા- ‘આ તમારી ભઠ્ઠી હજુ સુધી કેમ સળગી રહી છે?’ ‘ખબર નથી કાકી, આ કેમ સળગી રહી છે? આ મારી ભઠ્ઠી નથી, પડોશી સંજયની છે.’ કાલુએ જવાબ આપ્યો. છોકરો કંઈક વિચારતો ભઠ્ઠી પાસે પહોંચ્યો. અંદરથી માંસ બળવા જેવી દુર્ગંધ આવી રહી હતી. તે ગભરાતા કાલુને પૂછ્યું- ‘ભઠ્ઠીમાં શું બળી રહ્યું છે?’ કાલુ અચકાતા બોલ્યો- ‘મને ખબર નથી. કોઈ જાનવર કૂદી ગયું હશે. એ જ બળી રહ્યું હશે.’ છોકરો વાંસની લાકડીથી ભઠ્ઠીને ખોતરવા લાગ્યો. અચાનક તેને કંઈક ચમકતું દેખાયું. તે ચમકતી વસ્તુને લાકડીથી બહાર કાઢી. એક મોટું ચાંદીનું કડું મળ્યું. તેણે તે કડું પોતાની કાકીને બતાવ્યું. કડું જોતાં જ છોકરાની કાકી ચીસ પાડી ઊઠ્યા- ‘અરે આ તો મારી દીકરીનું કડું છે. આ અહીં કેવી રીતે પહોંચ્યું. ક્યાંક દીકરીને કોઈએ ભઠ્ઠીમાં બાળી તો નથી નાખી… હે ભગવાન, આવું ન થઈ શકે. તેને કોઈ કેમ બાળે.’ તે બેભાન જેવી થવા લાગી. છોકરાનો અવાજ પણ ધ્રૂજવા લાગ્યો. તે વિચારવા લાગ્યો- ‘મહિનો થયો જ તો બહેનને કડું આપ્યું હતું. આ અહીં કેવી રીતે આવી ગયું… ના, ના આ કોઈ બીજાનું કડું હશે.’ છોકરાએ પોતાને સંભાળ્યો અને ફરીથી ભઠ્ઠીને ખોતરવાનું શરૂ કર્યું. આ વખતે તેને એક બળેલો હાથનો ટુકડો મળ્યો. હવે છોકરો પણ ચીસ પાડી ઊઠ્યો- ‘કાકી… આપણી ગુડિયાને કોઈએ બાળી નાખી.’ કડું અને અર્ધબળેલો હાથ ભઠ્ઠી પાસે જ છોડીને બેભાન અવસ્થામાં બંને ચીસો પાડતા ગામ તરફ દોડ્યા. રાતના બે વાગ્યે તેઓ ગામના સરપંચના ઘરે પહોંચ્યા. છોકરાએ કહ્યું ‘સરપંચજી… મારી બહેનને ભઠ્ઠીમાં બાળી નાખી.’ સરપંચ- ‘અરે, આ શું કહી રહ્યા છો.’ છોકરો- ‘બપોરથી જ બહેન ગાયબ છે. અમે તેને શોધતા ખેતર પહોંચ્યા તો ત્યાં એક ભઠ્ઠી સળગી રહી હતી. માંસ જેવું કંઈક બળવાની દુર્ગંધ આવી રહી હતી. ભઠ્ઠીને ખોતરી તો તેમાંથી કડું અને બળેલો હાથ મળ્યો. કડું બહેનનું જ છે.’ ત્યારે કાકી બોલી પડ્યા- ‘ઘરમાં એકલી દીકરી બચી હતી. તેને શૃંગારનો બહુ શોખ હતો. તેણે લાલ રંગનો લહેંગો અને કમર સુધી આવતો શર્ટ પહેર્યો હતો. આજે તે વારંવાર પોતાને અરીસામાં જોઈ રહી હતી. થોડી મોટી થાઓ તો લગ્ન કરાવી દઈશું. કંઈક કરો સરપંચજી, મારી દીકરીનો પત્તો કરો.’ ગભરાયેલા સરપંચે તે જ સમયે પોલીસ સ્ટેશનમાં ફોન કર્યો. આ તરફ, ગામમાં પણ આ ખબર ફેલાઈ ગઈ કે પાસેની ભઠ્ઠીમાં અર્ધબળેલો હાથ અને કડું મળ્યું છે. બંને છોકરાઓ કોણ હતા, જે છોકરીને ઘસડતા લઈ જઈ રહ્યા હતા? છોકરીના શરીર પર કપડાં કેમ નહોતા? તેમણે છોકરીને ભઠ્ઠીમાં કેમ નાખી? કાલે એટલે કે શનિવારે ભીલવાડા ભઠ્ઠીકાંડના પાર્ટ-2માં વાંચો… પોલીસને છોકરીની લાશ તો મળી, પરંતુ તેના ઘણા અંગો ગાયબ હતા, પોલીસે કેવી રીતે મર્ડર મિસ્ટ્રી ઉકેલી
